एकै हौं तिमी र म, 

तथापी फरक कसरी ?

एकै खोला दुईतर्फी,

किनार जसरी ।।

 

लक्ष्य एउटै तिम्रो र मेरो

मात्र फरक सेरोफेरोले ।

दुनिया सारा विचारधारा,

त्यसको घेरोले ।।

 

एउटै धर्तीमा,

धरातल फरक छ ।

एकै रङ्गको,

रक्तकोषको पोष फरक छ ।।

 

मनमा बहने,

भावना फरक छ,

चाहाको नियुक्ति,

रमाना फरक छ ।।

 

दंभ फरक, अहंकार,

तिम्रो मेरो जित हार, 

हाय किन यत्ति धेरै फरक?

 

तिमी र म जातीमा मान्छे

तर भिन्न कसरी ?

कसले, किन एकै हुन,

दिन्न कसरी ?

 

कर्मले कि धर्मले ?

गर्भले की भुगर्भले ?

तिमी त्यो देशमा, म यो

शासनले फरक कि प्रशासनले ??

साँच्चै फरक कि भासनले ?

 

तिमी एक म अर्को,

अँ, एउटै बगैचाको,

तिमी त्यो फूल म यो

उस्तै तर फरक अस्तित्व

हासो एकै तर बास्ना भिन्न ?

कसले ? भन कसले ?

मित्रता गास्न दिन्न ?

 

छुट्टै बंगैचामा भएपनि

फुल्ने धर्म छ ।

कर्तव्य, भएको रङ्ग र

बासना छर्न छ ।।

 

चञ्चल मनको चुम्बन

स्विकार गर्छौ ।

लान्छन् भगवान पुज्न,

सिकार हुन्छौं ।

हामी चुडिन्छौ बोटबाट

यसरी-उसरी

हामी किनबेच हुने,

ब्यापार हुन्छौं ।।

 

पैसामा बदलिन्छौं,

हामी उस्तै हुन्छौं

कहाँ फरक ?

अन्ततः  दुरुस्तै हुन्छौं

कहाँ अनेक?

तिमी र म,

एक हुन्छौं ।।

चक्रभ्यूमा परेर  पुनः

एकमा अनेक हुन्छौं ।।

तिम्रो म, मेरो तिमी

जे जस्तो हौं,

दामी हुन्छौं ।

तिमी र म,

हामी हुन्छौं ।। 

(हरेक प्राणीको आआफ्नै ठाउँमा अस्तित्व र महत्व हुन्छ । सबै अतुलनिय र अद्भुत हुन्छन् ।  यस कविताको तात्पर्य  समाजमा हरेक प्राणी उस्तै हुन् । हरेकको अस्तित्व र भूमिका फरक होला । कर्तव्य र दायित्व फरक होला । अनेक स्वरुपमा एकै वर्ग वा जाति, हामी मानव हौं । समाजमा तेरो र मेरो भावले विनाश र हामी र हाम्रो भन्ने भावले नयाँ समाजको निर्माण गर्छ ।  जसरी एउटा शरिरमा पनि दुई भाग हुन्छ । अनेकता र एकता पनि एक अर्काका पर्याय हुन् । समाज सन्तुलनको लागि जो आवश्यक छ । )